تارموی سفید

هر روز که میگذره یه تار موی سفید اضافه میشه و همینطور چین و چروکهایی که فعلا خیلی

عمیق نیستن . این روزمرگیها ، این یکنواختی ها و این رباط بودن، مستقیم و بدون هیچ کش و 

قوسی به سوی یه پیری بدون سر و صدا می کشونه . 

دلم برای بچگی هام ، دلم برای اون شیطونی ها فوتبال بازی تو حیاط خونه و جعبه مداد 

رنگی و حتی دلم برای جوونیهای بابا و مامانم تنگ شده وخیلی چیزای دیگه

حتی یه درصد هم فکر نمی کردم که این سرنوشتم باشه چقدر خوب بود، می شد تغییر داد 

هر آنچه که باعث عذاب روح و روان میشه و رو جسم اثر میذاره .

 

 

آخراشه...